Manuel Antonio en Corcovado

Manuel Antonio en Corcovado zijn allebei nationale parken in Costa Rica. Maar het verschil kan bijna niet groter zijn. Eerst zijn we naar Manuel Antonio gegaan. Onze langste rit van de reis, zo'n 4 uur rijden. Beginnend met een uur afdalen vanaf Monte Verde op een onverharde weg. Maar de weg was gelukkig iets beter dan op weg naar Monteverde. Na een uur bereikten we de Panamerican snelweg, en ging het een stuk sneller. Bij toeval stopten we voor de lunch precies bij de krokodillenbrug. Voor de duidelijkheid het was onze lunchstop, en niet die voor de krokodillen. Vanaf een brug zie je daar tientallen krokodillen in de rivoer liggen en zwemmen.

Manuel Antonio is het kleinste nationale park in Costa Rica, maar ook het meest bezochte. De laatste 10 kilometer er naar toe staat vol met restaurants en hotels. Wij zaten vlakbij de ingang van het park. Een mooi hotel met een lekker zwembad en een goed restaurant. De volgende ochtend gingen we het park in, met onze zwemkleding mee. Want er zijn een aantal stranden in het park. Daarom is het ook zo,populair. Grote groepen gaan naar binnen, maar lopen meestal direct naar het strand. Het was even wennen, zulke massa's. Maar als we iets verder het park inliepen was het direct een stuk rustiger. Veel aapjes gezien, en wat andere dieren. Luiaards, verscillende vogels, een groene slang (goed gespot door Hilde), wasbeertje, een hert en nog meer. Na alles gezien te hebben lekker in de zee gezwommen. En 's avonds naar Quepos, een plaatsje vlakbij, waar we heerlijk in een duur restaurant met uitzicht op een mooie jachthaven en de zee hebben gegeten.

De volgende bestemming was Corcovado. Een heel groot gebied, maar lastig bereikbaar. Ook mogen hier maar een beperkt aantal mensen per dag het park in. We reden eerst naar Sierpe. Daar parkeerden we de auto. Vervolgens moesten we nog een uur varen met de boot. Onderweg kregen we nog een forse bui over ons heen zodat we flink nat aankwamen bij Drake Bay, waar onze lodge was. Daar was het een zogenamde wet landing, dus geen aanlegsteiger, maar een paar meter van de kant vanuit de boot in he water stappen en naar de kant waden. Het was daar echt tropisch heet en zeer klam. Maar de lodge lag wel heel mooi, met mooi uitzicht over de baai. In de middag het dorpje erbij even doorgelopen, was niet de moeite waard. En nog even naar een strandje gegaan. Op een rustig tempo, want het klamme weer maakte ons zeer loom.

De volgende dag heel vroeg op. 5:00 was het intbijt en om half 6 in de boot. Vanuit onze lodge was het nog eens een uur varen naar het park. Daar weer door het water naar de kant. Voeten afdrogen en goexe schoenen aan, en dan de jungle in. Op zoek naar beesten. Het begint vrij rustig, mer wat vogels, en coati's, en een soort eekhoorns. Ik zie nog een glimp van een toekan, zijn snavel is net tussen de bladeren te zien. Dan begint het meer spectaculaire deel. We zien de sporen van een tapir en vinden hem ook nog. Hij slaapt, want het is een nachtdier. Dit is bijzonder volgwns onze gids. Even later wordt het nog beter, als we opeens oog in oog met een wakkere tapir staan. Verder zien we nog wat biggetjes, en op het laatst een miereneter hoog in de boom. Weer veel gezien en na ruim 4 uur gaan we weer terug met de boot. 's Middags nog wat naar het strandje. Echt zwemmen is er niet bij, want er komen continu grote golven aanrollen vanaf de oceaan. En die werpen je keer op keer weer terug op het strand. Maar ook dat is leuk. Daarmee is onze reis in Costa Rica zo ongeveer op zijn eind. Nu nog een week Panama.